Hoe de notaris een werknemer multi-miljonair maakte.

Onze notaris realiseerde zich enige tijd terug bij het zien van een overlijdensbericht in een landelijk verspreid dagblad, wat een bijzondere ervaring hij dertig jaar geleden als kandidaat-notaris had meegemaakt met de notaris bij wie hij toen in de leer was en de - ondertussen - overledende, die we hierna voor het gemak en omwille van vertrouwelijkheid maar even met Kees aanduiden.

Kees zat in de logistiek en had het niet slecht gedaan. Kees had op tijd en goed belegd in winkelpanden. De vastgoedportefeuille was met honderden miljoenen euro ondertussen meer waard dan het door de vorige generaties opgezette en groot gemaakte transportbedrijf zelf. En dat was ook al niet kinderachtig.

Kees besloot op een dag het vastgoed - of beter de aandelen in de vastgoed BV -  te verkopen met als oogmerk om met zijn vele jaren jongere nieuwe vriendin met de opbrengst van die verkoop naar een ver en zonning land te verhuizen voor een nog lang en gelukkig leven.

Hij had die vastgoedportefeuille mede zo knap kunnen opbouwen omdat de vastgoed-BV een hele goede werknemer op de loonlijst had staan, we noemen hem Karel, die zich bovengemiddeld met zijn kennis, kunde en ervaring meer dan 30 jaar voor Kees en zijn stenen had ingezet om een zo goed mogelijk direct en indirect beleggingsresultaat te behalen. Daarnaast was Kees sober en zuinig van karakter en dat had ook zijn vruchten afgeworpen.

Tijdens de closing van de deal, die met alle laatste nog uit te onderhandelen punten een lange dag en nacht duurde, waren er regelmatig pauzes. Terwijl andere betrokkenen de pauze gebruikten voor een bila, lunch, een koffie of het doen van een plas, trok Kees zich steeds terug in een klein kamertje. Uit kostenoverwegingen gebruikte hij de vaste telefoon van het advocaten- en notarissenkantoor in dat kamertje om in hoogst eigen persoon nog allerlei huurders te bellen die volgens hem in verzuim waren met het voldoen van de reeds verschenen huurpenningen. Door de dikke kersenhouten deur heen, hoorden we dat huurders met een paar honderd euro achterstand in niet mis te verstane bewoordingen door Kees dwingend te kennen werd gegeven dat ze maar beter die achterstallige huur snel konden voldoen.  

Onderdeel van de deal van meer dan € 400 miljoen was dat werknemer Karel niet met de BV naar de koper mee overging, maar dat zijn arbeidsovereenkomst zou worden beëindigd, wat Karel zeer betreurde. Hij had zich immers een paar deccenia met ziel en zaligheid ingezet voor Kees om de vastgoed BV van Kees tot zo'n groot succes te maken. Bovendien was zijn werk, zijn lust en zijn leven.

Tijdens de closing zat Kees op enig moment te rekenen wat het hem met toepassing van de kantonrechterformule zou moeten gaan kosten om afscheid te nemen van Karel, wat neer kwam - uit het hoofd - op ongeveer een jaarsalaris van € 120K. Kees vond dat wel een mooi bedrag voor Karel.

De betrokken notaris, Peter, die Kees en Karel als vaste notaris langjarig bij heel veel transacties had begeleid, vond dat wat zuinigjes van Kees. En terwijl onze eigen notaris - toen nog als jonge veelbelovende kandidaat-notaris - daar bij dat gesprek tussen notaris Peter en verkoper Kees aanwezig was en ook altijd - tot dat moment - had gedacht dat het openbaar ambt van notaris slechts de bevoegdheid inhoudt om authentieke akten te passeren in de gevallen waarin de wet dit aan hem opdraagt of een partij dat van hem verlangt, realiseerde hij zich toen pas goed voor het eerst dat de ene notaris de andere niet is. Notaris Peter leek in het geheel niet onder de indruk van Kees zijn immer zo dwingende toon en ook niet van zijn zuinigheid. 

Hij zei tegen Kees: 

"Kees, kijk mij aan! Als jij ook maar enig fatsoen in je donder hebt, dan ga jij niet met je nieuwe wel erg jonge vriendin en € 400 miljoen op je bankrekening in de zon op je jacht de godganze dag aan een pinacolada lurken, terwijl Karel - die jou en je vermogen nog groter heeft gemaakt - wordt afgescheept met een fooi. Jij gaat Karel een miljoen euro meegeven". 

Kees keek notaris Peter daarop aan alsof hij het in Keulen hoorde donderen. Hoe Peter dit onzalige idee tegen hem aan durfde te houden. Het was Kees zijn eigen met hard werken verdiende geld en nog nooit had iemand hem verteld wat ie moest doen of laten. Geen haar op zijn hoofd die er ook maar aan dacht om Karel meer dan de kantonrechterformule mee te geven.

Twee dagen na de closing meldde Karel zich op kantoor van notaris Peter. Om hem te bedanken. Kees had op de bankrekening van Karel 2 miljoen euro bijgeschreven. En Kees had met zijn jonge vriendin Karel uitgenodigd om samen met zijn vrouw bij Parkheuvel uit dineren te gaan bij wijze van dankbetoning aan de langjarige, plezierige en profijtelijk samenwerking. 

Een maand later, na het meer dan voortreffelijke diner bij Parkheuvel en kort voor het vertrek van Kees naar het verre zonnige land belde Karel nog even met notaris Peter. Het diner was onwaarachtig goed geweest en het samenzijn was zeer genoeglijk. Kees was nog nooit zo scheutig geweest met het uitkiezen van hele mooie wijnen. Terwijl Karel en zijn ega zich nog te goed deden aan de friandises, was Kees met zijn vriendin al richting huis vertrokken, waarna tien minuten later de ober Karel de rekening presenteerde...